"Nie urodziliśmy się dla siebie, lecz dla naszej ojczyzny" - ta myśl starożytnego filozofa Platona towarzyszy nam wszystkim dzisiaj, bo wspominamy i pragniemy upamiętnić ofiary komunistycznej zbrodni, nazwanej już przez historyków "katyńską".

 

Winniśmy pamięć tym wszystkim, którzy w okrutnych czasach II wojny światowej byli prześladowani, wywożeni, więzieni i mordowani tylko dlatego, że byli Polakami.

 

"Po 17 września 1939 roku do niewoli sowieckiej trafiło ponad piętnaście tysięcy polskich wojskowych, policjantów, kapelanów różnych wyznań, funkcjonariuszy Korpusu Ochrony Pogranicza, Żandarmerii Wojskowej, służb specjalnych i oficerów rezerwy" - czytamy we współczesnych podręcznikach historii. Była to część elity społeczeństwa silnie związana z polską państwowością, która stanowiła realne zagrożenie dla władz komunistycznych i mogła rozwijać działania niepodległościowe. Zatrzymani trafiali do więzień, a następnie do obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Przez kilka miesięcy starano się namówić ich do współpracy, a gdy okazało się to niemożliwe 5 marca 1940 roku Stalin wraz z członkami Biura Politycznego podjął decyzję o wymordowaniu jeńców. Egzekucje odbywały się w kwietniu i maju 1940 roku. Oficerów z Kozielska zabijano strzałem w tył głowy bezpośrednio nad dołem śmierci w Katyniu. Więźniów z pozostałych dwóch obozów przewożono do Charkowa oraz Tweru i tam rozstrzeliwano. Mordowano także cywili - było ich około siedem tysięcy zabitych, a kilkadziesiąt tysięcy byłych polskich urzędników, nauczycieli,działaczy niepodległościowych, rodzin zamordowanych oficerów zesłano do łagrów.

 

Te suche podręcznikowe fakty nigdy nie będą w stanie oddać ogromu cierpienia, poczucia niesprawiedliwości towarzyszącego tamtym pokoleniom, które odziedziczyliśmy wraz z poczuciem naszej narodowej tożsamości. Dobrze, że pamięć o zbrodni katyńskiej nadal jest pielęgnowana, bo uświadamia nam, że czerpiąc z dziedzictwa, bohaterstwa i cierpienia tamtych Polaków, jesteśmy zobowiązani do własnych poświęceń dla dobra wspólnego. Patriotyzm jest postawą nakazującą więź ze wspólnotą i zaangażowanie płynące z doświadczeń przeszłości w aktualne życie swojego państwa. Nakazuje nam troszczyć się o słabszych, wykluczonych, mniej niż my zaradnych i nakazuje solidarność z tymi, którzy podejmują walkę o swoje prawa i godność. Patriotyzm to także radość i duma, że przyczyniamy się do budowy wspólnoty, do zbiorowego przeżywania wolności kraju i mamy możliwość nadawania sensu każdemu przeżytemu dniu.

 

Oddając hołd zamordowanym na Wschodzie Polakom, uczymy się także i tego, by nieustannie pokonywać własny egoizm, bo przecież urodziliśmy się nie dla siebie, lecz dla ojczyzny.

GALERIA

tekst: P.Gadzinowski

fot. B. Mirowski